Post pojankowy, wielbieniowo-podsumowujący.Trzy dni, trzy osoby, z Trzema Osobami, trzech Ojców, średnio trzy godziny snu dziennie, trzy posiłki w ciągu dnia i tyleż talerzy na stole po powrocie. Trzy to dobra liczba jak mawiają Niektórzy ;). Kiedy piszę tego posta, towarzyszy mi już nastrój nocny, jeżeli wiecie o co mi chodzi (a jeśli nie wiecie, to najważniejsze elementy składowe tej specyficznej atmosfery to: lekko przyciemnione światło, powoli ogarniająca człowieka senność[tutaj znany Wam już dobrze Ziąb i jego kolega Mróz wyjątkowo okazują się pożyteczne] i głęboki spokój). Może więc być lekko nieskładnie i zawile, ale wybaczcie - do napisania jest wiele, a ciężko to "wiele" ubrać w słowa.
Myśl o rekolekcyjnym wyjeździe jankowym (dominikańska grupa wielbieniowa, jakkolwiek to brzmi) zawsze budzi we mnie jakiś wewnętrzny opór. Co jednocześnie jest najlepszym przykładem tego, że czasem warto iść pod tzw. prąd, bo zawsze wracam z takiego wyjazdu hm...usatysfakcjonowany, chociaż oczywiście nie o satysfakcję tu chodzi. Tym razem pojechaliśmy całą Borsuczą Ekipą Krakowską(zwaną dalej BEK) do Zakrzowa, zrobić coś z naszym, wybaczcie Panowie, mocno zafajdanym życiem. *Dygresja, dla tych którzy nie byli: Zakrzów to zupełnie wyrwane z rzeczywistości miejsce. Położone w górach, w lesie, na uboczu (nawet jak na standardy górskie), a zimą szczególnie urokliwe. Idealne na rekolekcje, wyciszenie i nieustannie, przynajmniej we mnie, budzące chęć postawienia sobie tam prywatnej pustelni. Koniec dygresji. * Pojechaliśmy więc wysłuchać kilku konferencji Ojców, a przede wszystkim wielbić, adorować i pozwolić Bogu zrobić coś z naszym Sami-Wiecie-Jakim życiem. Warto dodać, że swoisty patronat nad całym wydarzeniem sprawował św. Józef, którego coraz bardziej zaczynam doceniać. Może i faktycznie, jak twierdzą przypisy w tysiąclatce, anioł, który się mu przyśnił był jak najbardziej rzeczywisty, nie jakaś tam metafora. Ale kiedy pomyślę sobie na jaką Facet musiał zdobyć się odwagę i do jakich pokładów pokory musiał się dokopać żeby zaryzykować wszystko - życie Maryi, swoje, nie mówiąc już o takich "drobnostkach" jak ogólne potępienie i wstyd, to budzi się we mnie szacunek. Najlepsze jest to, że pomimo wszystkich wątpliwości posłuchał od razu i nie tworzył żadnych planów. Poszedł do Egiptu, "tak o", zupełnie w ciemno (jak to w Egipcie bywa). Kożmusz. Eh, dzielenie grupkowe mi się udzieliło :P Wybaczcie.
Wracając do samego wyjazdu - było intensywnie, bez wielkich fajerwerek, na Adoracji 1/3 kaplicy spała, podczas Mszy co chwila coś się sypało, jak nie nagłośnienie, to ziemia z kwiatków, ale...No,była Łaska. I ciągle jest. U Chłopaków też. U mnie przejawia się przez spotkanie z pewnymi osobami, teraz przez wielki spokój , a u Nich przez zrobienie pysznej, żółtej jajecznicy. Wiecie, taki akt miłości nie zdarza się u nas często - trzeba docenić :D Chociaż mogliby zrobić naleśniki, z bananem (równie żółtym)na przykład ;) Ale to już chyba zaawansowane chamstwo z mojej strony, więc może jednak nie wspomnę o tych pysznych naleśnikach z bananem.
Hm, kiedy piszę te ostatnie słowa, chłopcy właśnie zawzięcie o coś się kłócą(w myśl męskiej solidarności, nie wypada mi wspominać o co), ale jakoś tak...z miłością :D. Dobrze, koniec drwin - łóżko wzywa i nawet te 15C (tak, specjalnie zaniżam, żeby wzbudzić w Was litość)mnie nie powstrzyma, żeby oddać się w ramiona kochanki - Snu. Zapomnijcie, proszę o tym ostatnim, kiczowatym fragmencie i życzcie nam po prostu męskiego, twardego snu:P
Długo, fuj, koniec.
M P J C.
P.S. Do Właściciela różańca, którego szczęśliwym posiadaczem jestem ja, Michał Karbasz: mam nadzieję, że na wpółprzytomna modlitwa podczas spaceru o ok. 5 nad ranem podziałała i Szanowny Właściciel nie ma już, w przypadku kiedy wyjdzie z domu zbyt szybko, wygodnego pretekstu, żeby zrzucić winę na pewne części ciała i zwolnić. Ostatecznie, bycie punktualnym wymaga precyzji idealnej i niczym prostym nie jest :)
